Rozdział 2

*Laura*
Westchnęłam cicho i książkę do ręki.Usiadłam na łóżku i otworzyłam na stronie na której wcześniej skończyłam.
Nagle do moich uszu napłynęło ciche pukanie drzwi.Mruknęłam cicho pod nosem i powiedziałam ciche 'proszę'. Wysoki mężczyzna,ciemny blondyn z niebieskimi oczami,ubrany w czarną marynarkę i w spodnie l tym samym kolorze,mój ojciec...Uśmiechnęłam się na jego widok i odłożyłam książkę na szafkę.
-Coś się stało-zlustrowałam dokładnie jego twarz,która w tym momencie nic nie wyrażała.
-Anabelle jeszcze nie ma w domu.-westchnął cicho i usiadł koło mnie.
-Pewnie jest u koleżanki czy coś.-wzruszyłam lekko ramionami-Tato wiem,że jesteś policjantem,ale to,że Twojej córki nie ma jeszcze w domu nie oznacza od razu,że coś się stało-położyłam delikatnie dłoń na jego ramieniu i podniosłam kąciki ust.
Tata cicho się zaśmiał i pogłaskał mnie po głowie.Po czym wyszedł bez słowa z pokoju.
Wzięłam do ręki telefon i wyszukałam w kontaktach Anabelle,westchnęłam cicho i wcisnęłam zieloną słuchawkę.Przyłożyłam komórkę do ucha i z niecierpliwością czekałam aż usłysze głos młodszej siostry.
Zmarszczyłam swoje brwi i rzuciłam telefon na łóżko.Wzięłam z szafy jasny sweterek i zbiegłam na dół.
-Tato zaraz wracam!-krzyknęłam i wyszłam z domu,kierując się w stronę domu najlepszej przyjaciółki Anabelle

*Anabelle*
Cholera. Zacisnęłam oczy na ułamek sekudndy. Kiedy je otworzyłam,chłopak już wychodził. Nie zrozumiałam jego intencji,gdy szeptał mi do ucha
Nie wiedziałam ile tu już jestem. Przez cały dzień siedziałam na tym niewygodnym krześle, kichając. Oczywiście, próbowałam to powstrzymać, ale po którejś tam próbie nie dawałam już rady. Moje nadgarstki piekły przez ślady otarć, które coraz bardziej powiększały się. Byłam zmęczona, ale nie potrafiłam zasnąć, bojąc się, że już nie zobaczę... właściwie, że nie zobaczę już niczego. W mojej głowie znajdowały się czarne myśli z zamiarami nieznajomego.On może zrobić ze mną wszystko,nawet może zabić..
Westchnęłam cicho żałując,że wybrałam sobie krótszą drogę gdy szłam do dom,tak bardzo chciałabym cofnąć czas. Nieważne. Ciekawiło mnie czy ojciec i siostra zauważyli już moje zaginięcie.Pewnie znowu są przekonani,że jestem u koleżanki na imprezie i że świetnie się bawię. Och, miałam cholerną nadzieję, że w końcu się mną zainteresuje.
W ułamku sekundy spuściłam głowę a włosy zakryły moje oczy. Klucz w metalowych drzwiach przekręcił się, a do pokoju wdarło się odrobinę światła. O podłogę zadudniły grube podeszwy trampek, a ja nie podnosiłam głowy. Może to był jakiś znak słabości, ale dla mnie to jakaś... bariera pomiędzy mną, a jakimkolwiek uderzeniem. Wiece, jakby komuś się zachciało mnie uderzyć, to nie widzę tego, co oznacza, że mniej boli. Przynajmniej ja tak to sobie tłumaczę...

15 komentarzy = NEXT! 

----

Wow! To już 2 rozdział. 

Jestem szczęśliwa,że pod prologiem i 1 rozdziałem jest tyle komentarzy.

Może nie jest to magiczna ilość,ale taka mnie uszczęśliwia. 

Dodałam nową bohaterkę,,jest ona najlepszą przyjaciółką Anabelle.